ساعت ها ساکت می نشینم. بی آنکه حرکتی کرده باشم. توی دلم آهنگی را زمزمه می کنم. صدایم را کسی نمی شنود. از کسی گله ای ندارم. شب ها آرامند. مرا آرام می کنند. من به بازی دردها اهمیتی نمی دهم. می خواهم به تصویرهای دردآلود تف کنم. می خواهم مثل آدم بنویسم. بنویسم تا خلاص شوم. چرا نمی شود؟
