کجا گریزم؟

و من 
خالی می شوم  
از هوای نفس   
بی آنکه راهی بیابم, 
که این آتش درون 
نسوزاندم. 
این اضطراب پنهان 
عاقبت مرا می کشد. 

همه می دانند

فراموشی و سکوت.  
آسانترین کارهای دنیا هستند. 

زمستان در من

آنقدر کوفته ام, آنقدر تنم درد می کند که همه اش مور مور می شوم. حتی فکرم هم. درد می کند. مغزم و جانم و احساسم. تب دارم.کمی مرده ام

چیزی شبیه فراموشی

دلتنگی  
احتمالا 
تصویری شبیه نام تو است.

من آشنا ترینم

فقط
 گوشه ای از یک چشم 
یک دست 
یک قلب 
کافی است. 
برای غریبه نبودن 

مرا بشنو!

تو می خواستی  

تو می خواستی که سکوت حرف آخر را بزند 

و من به حرفت گوش ندادم 

من عبور کردم 

نشنیدم 

آواز خواندم 

که تو بشنوی 

من نمی توانم 

نمی توانم 

نمی توانم 

که نبودنت را سکوت کنم 

بگذار برایت آوازی بخوانم 

چه به زمزمه ای 

چه به فریادی گنگ. 

فقط بگو 

تا غزلی زمزمه کنم برایت. 

من از شعر لبریزم. 

من از شعر سرریزم.

 به من گوش بده! 

عاشقانه ای تازه

دور باش: 
جهانی بی کرانه، 
بگذار از دور بستایمت!

دگردیسی

با موی لخت و تیره  
چشم خمار و خیره 
تلفیقی از دو چیزی 
آبادی و خرابی 

چاوشی 

سوختن

دانه ی اسپند بر آتشم. که می داند؟ اقیانوس آرام هم آرامم نمی کند. 

صداها گم شده اند

خاموشی، تنهاترین محصول ما بود. 

بازی

وقتی چشمت را ببندی، مطمئن باش، عظیم ترین اشیاء را نخواهی دید. چه برسد به یک شعر ناچیز بی ارزش. 

سرانجام

دلم برای واژها ای زیبا تنگ می شود. خسته ام از خودم که راه را برایشان بسته ام. حتی عشق را هم که می نویسم، اول می سوزانمش، بعد خاکسترش را روی کاغذ مینویسم. بهتر است. همین خوب است. عشق که می سوزاند، از خودش نیز جز خاکستر نباید چیزی بماند. 

شکستن، کار عشق است

از عشق، 

برج بلندی می سازم، 

آنقدر بلند 

که به ابرها برسد. 

...

پس از سقوط آزاد، 

از استخوان هایم هم هیچ نمی ماند.