اضمحلال

تشنه ام 

آنسان که بمیرم 

و آبی نیست برای نوشیدن 

بگذار بمیرم. 

بمان

پس از پایان جستجو برای یافتن  راه گریز، می بینم که راهی نیست. شاید هم دلم می خوهد عمدا راهی نباشد. انگار همین آتشکده را ترجیح می دهم به ماندن. شاید اگر یکباره خاکستر شوم، دیگر دست و پا زدنی در کار نباشد.

با خودم چه می کنم؟ چه کردم؟ 

خالی

سرم پر از آتش می شود 

به کوه می زنم 

دل به کوه

دل ندارم آخر 

بی دل شدم. 

سرد می شوم. 

سرمای زمستان 

 در برم می گیرد. 

دیگر هیچ چیز نیست. 

هذیان می گویم انگار

می دانم دنیا وارونه است. 

به طرز رقت باری. 

آنچه حسرتش در زندگی جاریست،

جایش در زندگی خالی است. 

حضور ندارد. 

نمی تواند هم باشد. 

چون از ابتدا، 

برای دیگری خلق شده است. 

و آنکه آن حال خوش از آن اوست، 

قدر داشته اش را نمی داند. 

نمی داند آنچه که از آن اوست، 

برای دیگری 

یک رویا و حسرت است. 

و بر عکسش مصداق دارد. 

چیزهایی در زندگی هست، 

که حسرت زندگی دیگری است. 

حتی آدم ها،

حسرت زندگی یکدیگرند. 

او حسرت زندگی من، 

من حسرت زندگی دیگری، 

دیگری حسرت زندگی یکی دیگر 

و این زنجیره به ناکجا می رسد. 

فقط مساله اینجاست 

که این حسرت ها، 

به واقعیت تبدیل نمی شوند. 

اما همیشه خوب پیش نمی رود

در قبال آنچه که به دست می آوریم، 

حتما چیزی از دست می دهیم. 

ای کاش آنچه از ما می رود، 

اضافه ها و منقی های درونمان باشد! 

ای کاش! 

راهی بهتر

برای آنکه هیچ برداشت اشتباهی نداشته باشم، 

هیچ تصوری هم نخواهم داشت. 

قضاوت نمی کنم. 

آنچه باید روی دهد، خود به خود اتفاق خواهد افتاد. 

دور می ایستم. 

بی آنکه بیازارمت. 

باید اینطور باشد

نشنیدن، الزاما معنای نفهمیدن نمی دهد.

نمی شنود

آخر من 

 این همه شعر لال را 

می خواهم چه کنم. 

این "من" نیست

سخت است خودم را ببخشم به خاطر تمام روزهایی که کور بودم. 

آن روزها بازنمی گردند. 

و آنچه را که از کنارش گذشتم، دیگر هرگز به دست نخواهم آورد. 

نمی دانم حسادت بود به کسی که آنچه را من می خواستم، از آن او بود. یا فقط یک حس تحسین ساده. و همراه شدن با حس لذت او. 

هنوز خودم را نمی شناسم. معنای آن حس را هرگز نخواهم فهمید. 

یک حس کُشنده که همزمان، زنده نگه می کند. 

باور

و عشق، عین بی نیازی است.

خاک تو، خاک من

و عشق 

تجسم مطلق آزادی است 

تا مرز جنون. 

آنجا که دیگر هیچ مرزی 

جلوی چشم ها نخواهد بود. 

عشق 

مفهوم عینی، 

نه انتزاعی -

رهایی است . 

عشق بال است. 

برای پرواز. 

به آنجا که در چشم نیاید. 

آنچنان رها 

که دیگر 

عاشق خود را در معشوق بیابد. 

تا آنجا که 

عاشق و معشوق 

از هم قابل تشخیص نباشند. 

به عشق باید آویخت. 

زمین گیر شدم

دور می ایستم 

دور از تو 

آنسان که زمین از خورشید. 

نبرد تن به تن

     دوباره خودم شده ام. نه ترس می شناسم، نه خستگی. چنان می دوم که گویی خط پایان تنها از آن من است. مگر غیر از این است؟ نه! من ایستاده ام آنجا. خط پایان. شهری است که نمی شناسمش. اما دوستش دارم. چه بی تاب رسیدنم. اما می دانم آرام باید بود. صبور باید بود. آن شهر همانجا منتظر من است.