می دوم

همیشه خودم را از قلم انداختم. خودم را فیلتر کردم. اینجا راحت گریه می کنم، می خندم، فریاد می زنم، سکوت می کنم. اینجا مال من است. لازم نیست توضیح بدهم.

چقدر شب ها بلندند. چقدر شب های بلند را دوست دارم. من و تاریکی، همرقصیم. ما دنیای شب ها را فتح می کنیم. چه خوب که هنوز حسی به نام نوشتن هست. و موجوداتی به نام واژه ها. 

 دردهای من بیش از این است. می خواهم راحت شوم. مثل همه ی آدم ها آدم باشم. حتی وقتی هذیان می گویم. حتی تصمیم گرفتم از روزها بنویسم. از روزهاییی که می روند. از ساعت هایی که  مرا ترک می کنند. از شتاب شب ها. از تلخی روزها. از همه چیز. از مردی که می خندد. از چشمان مردی که پر از اشک است.از باغبان ها، از زن عاشق، از کوه،  از همه چیز. 

من رها هستم.