غیر از این باشد, عجیب است.

تمام دردسرها و دشواری هایم, از آن خودم بوده و هست. هرگز یادم نمی آید
 از کسی توقعی داشته ام, یا توقعم از کسی بالا برود
. من آدم این حرف ها نیستم. وقتی تصمیم می گیرم
 کاری را انجام بدهم, عواقبش را هم به عهده می گیرم و با
ا تمام وجودم پایش می ایستم. همانطور که
 اگر نتیجه ی عملم خوب باشد, منفعتش مستقیما
,  اول به خودم می رسد, بعدا به دیگران
. کار بزرگی را که شروع کرده ام, تمام می کنم
, حتی اگر خیلی از کارهای کوچک کم اهمیتم, نیمه تمام بماند
. من از هیچکس توقعی ندارم. همانطور که در بدترین روزها 
و در  سخت ترین شرایط جسمی, غربت تنهایم کرده بود 
و از هیچکس توقعی نداشتم. همه چیز می گذرد
. گذر زمان آنقدر مرا صبور کرده. که حتی برای  رسیدن به خواسته هایم, دیگر بی قرار نباشم. 
همین.