درون شب

صداها گنگ اند. باید زودتر سراغ اینجا را می گرفتم. لب تر می کنم، می آیم نفسم را بیرون می دهم، انگار دیگر قرار نیست خفه شوم. فکر می کنم نوشتن مثل یک گنج است. مثل شنا کردن. حال ندارم بروم یک دوش بگیرم و بعدش بخوابم. مهم نیست. نمی روم. ناهار فردا را آماده کرده ام. کلی هم آشپزخانه را تمیز کردم. هر چند دستگاه تصفیه آب کمی مشکل پیدا کرده و به این سادگی مرتب نمی شود. بی خیال. دوستانم از دوره ی کارشناسی، ساعت ها توی تلگرام با هم چت می کنند. با خودم فکر می کنم چطور اینکار را می کنند. من روزی یکبار می روم یک سلام می نویسم و تمام. واقعا حوصله ی حرف زدن ندارم. لابد آنها هم می گویند که این وبلاگ چیه که اون اینهمه وقتشو باهاش تلف می کنه. شاید هر دوگروه حق داشته باشیم. الیته اگر بدانند وبلاگی در کار است. هیچکس نمی داند. هیچکس. ظهر یکی از همین همکلاسی ها، داستانش را برایم فرستاده که اشکالاتش را برطرف کنم. شب برایم پیام گذاشته ببخشید می خواستم برای کسی پیام بگذارم اشتباه شد.من که نفهمیدم منظورش چیست، چون چیز اشتباهی ندیدم. با همین لحن کتابی برایم پیام می گذارد.شاید چون آقاست. شاید هم چون نمی خواهد خاطرات گذشته اش را تداعی کند. حالا دو تا بچه دارد. گفته از سال 84 دیگر شعر ننوشته. نوشته هایش عالی بودند آن موقع ها. هنوز قلمی به توانمندی او ندیدم. عجیب و مرموز. چقدر حرف دارد طفلک، و هیچکس نمی شنود. برخلاف بقیه بچه های کلاس که همیشه حالش را گرفته اند، احترامش را حفظ می کنم. سعی می کنم بفهمد که گذشته برایم اهمیتی ندارد. بگذریم. 

نمی دانستم این همه حرف برای گفتن داشتم.

دوست بسیار محترمی یافته ام. قول دست نوشته هایش را به من داده. استاد است. و من تشنه ی خواندن نسخه های خطی اصل. منظورم این است که کپی نیست. آراء و عقاید خودش است. یعنی سعادتی است یافتن چنین گنجی. به نظرم، حتی وعده اش هم گنج است، چه برسد به خودش.

خوابم گرفت. چشم هایم یاری نمی کند.